پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

یکی از نقد‌های وارده بر دانشگاه‌های نسل اول و دوم (آموزشی و پژوهشی)، عدم مشارکت فعال آن‌ها در پروژه‌های بزرگ اجرایی با رویکرد‌های علمی-پژوهشی و در پیش گیری نوعی انفعال و عدم حساسیت است. این رفتار دلایل مختلفی می‌تواند داشته باشد و یکی از مهمترین این دلایل را می‌بایست در کم توجهی به تعریف ساختار‌های مناسب تعریف پروژه‌های تحقیقاتی و شکست کار متناسب با آن دانست.

دکتر کمال طبائیان را با کلیدواژه‌هایی همانند مدیریت فناوری، مدیریت انجمن‌های علمی، موثر سازی سیاستگذاری، عارضه یابی نظام‌های اجرایی و همراستا سازی و توانمندی شان با برنامه‌های توسعه‌ای و مواردی همانند می‌شناسیم. دکتر طبائیان در یادداشت زیر با نگاهی آسیب شناسانه، گلایه‌مند از تعدد و تصویب بی هدف طرح‌های اسما جامع (بخوانید کم فروغ و عموما بخشی) و غیر مشارکتی بودن روند‌ها و رویه‌های منجر به تهیه، تدوین، تصویب و اجرای این گونه مصوبات است. برنامه‌هایی که بدلیل نقص نگاه، بنوعی باعث هرز رفت منابع و منافع می‌شوند.